ஒரு முறைதான்... 
நினைத்து பார்க்கிறேன்... 
எனக்குள் இருக்கும் என்னை... 
ஒரே முறைதான் நினைத்து பார்க்கிறேன்... 

விடிவதற்குள் மெல்ல மெல்ல 
தொலைந்து போகின்ற இருளை 
போல் நகர்கிறது காலம்... 

வெளிச்சங்கள் யாவும் இருட்டை
விரட்டி விட்டு வெளிபடும் யாவற்றையும்
வெற்றிடமாக்குகின்றன...

எல்லாவற்றையும் நிரப்புகின்ற இருளோ...
புதிர் நிறைந்ததாய்...
பயம் நிறைந்ததாய்...
என்னவென்று புரியாததாய்...
அர்த்தங்கள் மிகுந்ததாய்...
எப்போதும் காட்சியளிக்கின்றன...

இப்போதும் எப்போதும்
நினைத்துக் கொண்டிருப்பேன்...
என் மனதை கவ்விக் கொண்டிருப்பது
வெற்றிடமான வெளிச்சங்களா...
விவேகமான இருளா...

என்னை கேட்டால்
இருளாகவே இருந்துவிட்டு போகட்டும் என்பேன்...
ஏதுமில்லாததாய் இருப்பதற்கு
யாவுமாய் இருப்பதே சாலச்சிறந்ததல்லவா