இன்னும் கொஞ்ச தூரம்தான்...

நான் பயணிக்க வேண்டியது
இன்னும் கொஞ்ச தூரம்தான்... 

இருந்தாலும் 
விரல்களின் இறுக்கம்
இடையிவெளியில்லா நெருடலை
மனதில் மூட்ட மௌனத்தில் உறைகிறேன்... 

காலம் மெல்ல மெல்ல
பின்னோக்கிச் செல்வது போல் 
என் உணர்வுகள்... 

திசையறியா பறவை ஒன்று 
திகைப்பது போல் 
என் எண்ணங்கள்... 

நிகழ்காலம் அடிக்கடித் தப்பிப் போக
சில நேரம் கடந்த காலத்தின் 
சுவடுகளில் உறைகிறேன்... 

பல நேரம் எதிர்காலத்தின்
கேள்விகளில் திகைக்கிறேன்... 

அச்சங்கள் அவசரமாக 
என்னுள் கிளை பரப்புகின்றன
அடிக்கடி என் மௌனங்கள்
திருடு போகின்றன... 

செய்வதறியாது 
உறைந்து நிற்கும் போது
தூக்கத்தை தொலைத்தவன் 
மீண்டும் மீண்டும் மீண்டும்
புரண்டு படுப்பது போல் - காலம்
எவ்வித மாறுதலுமின்றி என் மேல்
பற்றிப் படர்ந்து கொண்டிருக்கிறது...