ஆரண்ய காண்டம்: - அடரிருள் காட்டில் குழந்தை போல் திக்கித் திணறுகிற மர்மம்

சுருக்கமாகச் சொன்னால் சமுதாயத்தின் போக்கில் நல்லவனாகவும் கெட்டவனாகவும் நூறு சதவிகிதம் வாழ முடியாதவனின் ஒரு நாள் விஸ்வரூபம். காலத்தின் குறியீடுகள் இலக்கணமின்றி அவன் வாழ்வில் அலைய அவனுக்கான அன்றைய பாதையில் அவன் நா தவறி உடைந்து விழும் ஒரு வார்த்தையில் ஆரம்பிக்கிறது அவனது வளர்ச்சிக்கான மற்றும் வீழ்ச்சிக்கான அறிகுறி. அவன் வளர்ந்தானா…. வீழ்ந்தானா…?

ஆண்டு அனுபவித்து அடங்காமல் துள்ளி திரிய நினைக்கும் முதுமையின் அடையாளமாய் ஒரு தலைவன். அவனுக்கு உடல் ரீதியாக, ஆளுமை ரீதியாக, நெஞ்சுரம் ரீதியாக வயதாகிவிட்டது, என்பதை இப்படி ஒரு காட்சியில்தான் சொல்ல வேண்டுமென்பதில் ஒரு சராசரி பார்வையாளனாய் எனக்கு உடன்பாடில்லை. இன்னமும் ஒரு விஷயத்தை ஒரு நீளமான காட்சியில் உறுத்தலோடு சொல்லிவிட்டு அதையே உரையாடலின் மூலம் பதிவு செய்வது கூறியதைக் கூறுவது போல் இருக்கிறது. இப்படி படம் முழுவது முரணான சில/பல விஷயங்கள் அழுத்தமாக விரவிக் கிடக்கிறது.

சரி கதை என்ன என்று பார்த்தால் அழகான கதை இருக்கிறது. நூறு சதவிகிதம் ஒரு சராசரி பார்வையாளனை இருக்கையின் நுனிக்கு வரவைக்கக் கூடிய கதை. ஆனால் அது பின்னப்பட்ட விதத்தில், பயணித்த தளங்களில் தயக்கமின்றி தாமதப்படுத்தப்படுகிறது. யாரை தொடர்ந்து பயணிக்க வேண்டும் என்ற குழப்பம் நேரிடுகிறது. திடீரென்று புத்திசாலித்தனமாக பேசுகிறார்கள். திடிரென்று சில்லரைத்தனமாக பேசுகிறார்கள்.

படத்தின் ஆரம்பத்தில் நாகதத்தன்(இதுவரை ஒரு சராசரி பார்வையாளன் அறிந்திடாத பெயர்) மற்றும் விஷ்ணுகுப்த மகாராஜா இருவருக்கும் ஒரு சின்ன உரையாடல். அந்த உரையாடல் இல்லாமல் பார்த்தால் படம் அதைத்தான் சொல்கிறது என்பது புரியும். தர்மம் எனபது தேவைப்படுவதுதான் என்று சொன்னால் இன்றைக்கு கோடி கோடியாக ஊழல் செய்பவர்களெல்லாம் செய்வது சரி எனத் தோன்றுகிறது. ஒருவனுக்கு ஒரு விஷயம் இன்னொருவனின் பார்வையிலிருந்து அளவுக்கதிகமான ஆசை என்று சொல்லலாம். ஆனால் இங்கு நடைபெறும் அநியாயமான தவறுகள் அனைத்தும் அவர்களுக்கு அந்த தவறுகளால் விளையும் நன்மைகள் தேவைப்படுவதால்தான் நிகழ்கிறது. இன்னமும் இந்த கேள்வி எனக்குள் விரக்தியாக விசும்பிக் கொண்டு நிற்கிறது. தேவைப்படுவதை எடுத்துக் கொள்வது தர்மமா? ஆளுமையா?

இந்தப்படத்தில் இன்னும் சில சுவாரஸ்யமான கதாபாத்திரங்கள் இருக்கிறார்கள். நடிக்கவேண்டுமென்று தாதாவிடம் மாட்டிக் கொண்டு சிரமப்படும் ஆண்மைத்தனம் (இங்கே ஆண்மைத்தனமென்றால் வீரம்) கொண்ட அபலைப் பெண். சப்பை என்கிற ஏமாளி, காளையன் என்கிற வெள்ளந்தி அப்பா. கொடுக்காபுலி என்ற துறுதுறு சிறுவன். இவர்கள் எல்லோரும் அற்புதமாக செதுக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். பசுபதியின் நாவினால் வந்த நாசம் அவன் வாழ்க்கையை துரத்துகிறது. அந்த இடைவெளியில் அந்த பசுபதியின் அவசரகதி பயணத்தில் இவர்கள் அனைவரும் ஆங்காங்கே வந்துபோகும் கதைமாந்தர்கள். ஆனால் ஒரு சராசரியான பார்வையாளனாக முதல் பாதியில் என்னால் கதையை பின் தொடர்ந்து பயணிக்க முடியவில்லை. இரண்டாம் பாதியில் என்னை நானாக ஈடுபடுத்திக் கொண்டேன்.

என்னைப் பொறுத்தவரை, ஒரு படம் என்னை தன் போக்கில் தன்னுள் இழுத்து பயணிக்கும் தன்மையுடன் இருக்கவேண்டும். அல்லது என்னை ஒரு பார்வையாளனாக பாவித்து பரவசப்படுத்தவேண்டும். அந்த வகையில் இந்த படம் என்னை முழுதாக ஏமாற்றியிருக்கிறது.