மழையுடனான உன் நினைவுகள்

அடர்ந்து பொழியும் மழை நாளில்
ஒரு சுவரின் மறைவில் மிரட்சியான
விழிகளுடன் உன்னைக் கண்டேன்….

என்னைத் தீண்டிய
உன் பார்வையின் வெப்பம்
அந்த அடைமழையின் அடர்த்தியை
கொஞ்சம் அனலாக்கியது.

சற்றும் அங்கே என்னை
நீ எதிர்பார்க்கவில்லை…

உனக்கும் எனக்குமான இடைவெளியை
கூட்ட உன் தோழியை கிள்ளினாய்.
கை விரல்களை முறுக்கிக் கொண்டாய்…
என்னை பார்த்தும் பார்க்காமலும்
உனக்குள் தடுமாறினாய்…

உன் கையில் உள்ள நோட்டும்,
கைக்குட்டையும் தடுமாறி என்னருகில் விழ
அவசரமாய் நீயும், பரவசமாய் நானும்
அதை எடுக்க குனிந்தோம்…

அவசரத்தில் உன் தலை என் நெற்றியில்
இடிக்க,பதறிப்போனாய்…
உன் விரல்களால் நீவினாய்…
மயில் தெரியாமல் கொத்திவிட்டு பின் தன்
மயிலிறகால் வருடுவது போலிருந்தது உன் செய்கை…

உனக்கும் எனக்குமான இடைவெளி
தன்னை சட்டென விடுவித்துக் கொள்ள
என் கைகளுக்குள் நீ அடங்கினாய்

உன் பார்வையின் மௌனம்
என்னை விழுங்கிக் கொண்டிருந்தது…

ஏதோ நினைவு வந்தவளாய்
என்னிலிருந்து விலகி,
உன் தோழியின் அருகில் சென்றாய்.
அவள் உன் காதில் ஏதோ
முணு முணுக்கிறாள்…

நீ செல்லமாக அவள் காதை திருக
மழைக்கு ஒதுங்க வந்த நான்
மீண்டும் மழையில் நனைய துவங்கினேன்….

ம்....சாதாரணமாகவே மழை சில்லென இருக்கும்
இப்போது கேட்கவா வேண்டும்…?