அவதாரம்

வெவ்வேறு காலத்தில்
நான் ஒரு உயிராய்... கல்லாய்...
மரமாய்... செடியாய்... கொடியாய்... - என
இந்த இயற்கையின் ஒவ்வொன்றாய்
அவதரித்து வெளிப்பட்டிருக்கிறேன்.
ஆனால் இப்போது எனக்கு
ஒரு மரத்தின் இலையென அவதாரம்...

காற்றுடன் ஊஞ்சலாடும் போது
விழுந்தேன்... ஒரு நதியில்...
மிதந்தேன்... அதன் மடியில்...
முதிர்ந்த மரணத்திற்கு பின்னால்
வரும் பயணம் இதுவென
ஆனந்தமாய் மிதக்கிறேன்...

எங்கிருந்தோ தண்ணீரில் தவித்து,
தத்தளித்து, விக்கித்து
என் மேல் ஏறிய ஒரு எறும்பு
மரணத்தின் பிடியிலிருந்து
தன்னை மீட்டுக் கொள்கிறது.

நதியின் பயணத்தில்
இருவரும் இணைந்தோம்...
எறும்பின் தவிப்பில், நதியின் அதிர்வில்,
நதிக்கரையின் அரவனைப்பில்
என்னுள் உணர்ந்தேன்... இங்கே
வெவ்வேறு காலம் என
ஒன்றில்லை - ஒரே காலத்தில்
இந்த இயற்கையின்
எல்லாமுமாக நான் தான்
அவதரித்திருக்கிறேன் என...